Τα είχε με όλους και με όλα, με τους «αυθαίρετους» που παρκάρουν όπου θέλουν στην πολύπαθη Παπάγου, εμποδίζοντας την κυκλοφορία, με τους καταστηματάρχες που ανεφοδιάζονται όλες τις ώρες της ημέρας, με το Ηρώων που δε λέει να τελειώσει, «…αλλά και τι λόγο είχαμε σε τέτοιες εποχές να πληρώνουμε έργα βιτρίνας».
Είπε, είπε, αλλά εκεί που πραγματικά ξέσπασε ήταν με την υπηρεσία του Δήμου, όπου είχε αποταθεί νωρίτερα, προκειμένου να διευθετήσει την απόσυρση του Ι.Χ. της.
Κατ’ αρχάς εκνευρίστηκε, «τα πήρε κρανίο» όπως μας είπε, γιατί βρήκε τους υπαλλήλους να
καπνίζουν! «καλά, επιτρέπεται;» ρωτούσε κι απαντούσε μόνη της. «Πώς τους επιτρέπει ο Δήμαρχος να καπνίζουν, ενώ την ίδια ώρα έχει στρώσει στο κυνήγι τις καφετέριες και τα μπαράκια;» «Και καλά να καπνίζουν, αλλά έτσι αμέριμνα, λες κι είναι σε κάνα καφενείο; Να κουβεντιάζουν σαν να μην τρέχει τίποτε, και να με κάνουν μπαλάκι ο ένας στον άλλο;»
Να μην τα πολυλογούμε, ίδρωσε και κόρωσε η κυρία. Φαινόταν, όμως, παρά τις όποιες φραστικές υπερβολές, ότι είχε περάσει μια άσχημη εμπειρία εκεί στην υπηρεσία. Και περνούσε γενικώς ένα άσχημο πρωινό, κατεβαίνοντας μια Παπάγου που περισσότερο θύμιζε τρικυμισμένη θάλασσα, παρά δρόμο.
Και λέμε, τώρα, με την Παπάγου λίγα πράγματα μπορούν να γίνουν-στο άμεσο μέλλον τουλάχιστον. Με τις υπηρεσίες, μπορούν να γίνουν περισσότερα. Όχι, να αλλάξουν άνθρωποι, προς θεού. Ούτε και νοοτροπίες, από τη μια μέρα στην άλλη δεν γίνεται, το καταλαβαίνουμε. Όμως, λίγο περισσότερος σεβασμός στο δημότη και πιο ανθρώπινη εξυπηρέτηση, γίνεται. Με ή χωρίς τσιγάρο….
