Ο σεμνός αυτός αγωνιστής μέ τήν Ελλάδα, όπως καί τήν ιδιαίτερη πατρίδα του τήν Κύπρο, βαθειά χαραγμένη στόν ψυχή του, ποτέ δέν σταμάτησε νά μάς δίνει (αν καί η λέξη ελάχιστα προσεγγίζει τήν πραγματικότητα) ποιοτικά τραγούδια. "Η Αννούλα τού Χιονιά", "Δίδυμα Φεγγάρια", "Η Εθνική Μας Μοναξιά", "Θάλασσες" είναι από τά λίγα πού μού έρχονται τώρα στό μυαλό..
Αυτός ήταν ένας από τούς λόγους πού ο χαμός του στεναχώρησε πολύ, φίλους του καί συνεργάτες. Θυμάμαι πρώτη φορά είχα δεί τόν Μητροπάνο νά κλαίει μέ λυγμούς.
Αυτός ο φωτισμένος από Ελλάδα ο άνθρωπος, ο ταλαντούχος, ο σεμνός, σέ όσες συνεντεύξεις τόν είχα ακούσει, πάντα αναφερόταν στόν χώρο πού ως φοιτητής πρωτοένιωσε τό σκίρτημα τής μουσικής σύνθεσης, σέ ένα διαμέρισμα στά Ιλίσια.
Ο δήμος έχει οδούς μέ ονόματα όπως Αλέκου Παναγούλη, Ηρώων Πολυτεχνείου, γιά νά τιμήσει ανθρώπους καί εξεγέρσεις.. Μήπως ήρθε πιά η ώρα δίνοντας ο Δήμος μας τό όνομά του σέ μία οδό, ως ελάχιστο φόρο τιμής, σέ αυτόν πού μάς τίμησε σάν άνθρωπος καί συμπολίτης μας.
Η απώλειά του μάς στεναχώρησε όμως μάς έχει αφήσει βαρυά παρακαταθήκη εκείνο πού μού αφήνει μία πίκρα είναι τό ότι δέν πρόλαβε νά δεί τήν ιδιαίτερη του πατρίδα του τήν Κύπρο, ελεύθερη.
