Γράφαμε με αφορμή τα επεισόδια πού είχαν ακολουθήσει την επίσκεψη της κας Νταλάρα:
«Δεν ακούστηκαν ερωτήσεις για το πώς περιμένουν από την βάση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να στηρίξει μία νεοφιλελεύθερη πολιτική για την αντιμετώπιση της κρίσης, όταν μάλιστα αυτή η βάση, ιδεολογικά, διαφωνεί κάθετα με νεοφιλελεύθερες πρακτικές;
Μίας κρίσης δε την οποία ειρήσθω εν παρόδω δημιούργησαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και πρακτικές πού εφαρμόστηκαν και στην χώρα μας από το 1996 και μετά.
Δεν ακούστηκαν ερωτήσεις για τον λόγο για τον οποίο Ιρλανδοί, Πορτογάλοι και Ισπανοί επιλέγουν την πολιτική αυτή να την ασκήσουν οι συντηρητικές δυνάμεις αφού αυτή η πολιτική είναι το στοιχείο (και στοιχειό) τους.»
Πριν ενάμισι χρόνο κατέρρεε, με εκκωφαντικό τρόπο, υπό το βάρος της λεηλασίας του κράτους – φέουδου η κυβέρνηση της Ν.Δ. Μίας κυβέρνησης η οποία με την σειρά της είχε υποσχεθεί κάθαρση από τους «νταβατζήδες», στον Μπαϊρακτάρη. Μίας κυβέρνησης η οποία λεηλάτησε τις τελευταίες (με κουμπάρους, Ζαχόπουλους, Εφραίμ κλπ) σταγόνες οικονομιών του κράτους και με αθρόους διορισμούς επιβάρυνε στο μη παρέκει το κόστος του δημόσιου τομέα.